maandag 14 oktober 2013

Onze Christophe in de 31e editie van de triathlon van Almere

Beste vrienden,
 
Nogmaals van harte bedankt voor de vele aanmoedigingen vooraf en smsjes nadien.
Het was voor mij een memorabele dag al had ik het mij gans anders voorgesteld. Daar waar ik dacht in het zonnetje te lopen en te fietsen was het zowel bij het fietsen en lopen regenjasjes aantrekken en extra stops om droge kleren aan trekken geblazen om toch niet al te koud te hebben! Door de aanmoedigingen van Camille, Matthias, Julie en mijn mama en Rony was er toch wat zonneschijn op het parcours! De enige ontgoocheling is mijn tijd. Door het slechte weer en vooral de overwegende tegenwind bij het fietsen zat er niets meer in! Als de Profs er al 30 min langer over doen dan anders zou dit voor ons zeker 45min tot 60 min moeten schelen. Dus 10 uur had misschien haalbaar geweest. Bij het bekijken van de uitslag ben ik uiteindelijk 76ste geworden overall en idd 10de in mijn leeftijdscategorie.
Zo dit was een klein woordje uitleg bij mijn eerste full triatlon.
 
Nogmaals bedankt voor de aanmoedigingen.
 
Christophe alias de Opperslet.  
IMG_5518.jpgIMG_5565.jpgIMG_5574.jpgIMG_5520.jpg
 
 
 
Officiële webpagina commentaar
 
Almere – 14 september 2013 – De 31e editie van de triathlon van Almere was een bijzondere. Voor het eerst opgenomen in de Challenge Family en dus met een internationaal georiënteerd startveld, een roodwitgekleurde Esplanade in het stadshart en ouderwets Hollands herfstweer, maakten de race tot eentje om nog lang over na te praten. Bart Colpaert en Susan Blatt mogen zich de eerste winnaars noemen van Challenge Almere-Amsterdam, zoals de race voluit heet. De Belg en de Duitse zegevierden voor het eerst in een triathlon over de klassieke afstand en bleven de concurrentie en de weergoden de baas. Oud-winnaar Georg Potrebitsch eiste bij de mannen het zilver op, voor de nieuwe nationaal kampioen Erik-Simon Strijk. Irene Kinnegim was goed voor de NK-titel en het zilver in de vrouwenwedstrijd, gevolgd door de Duitse Kathrin Walther.

maandag 27 mei 2013

La Chouffe Classic

Dag Wielerliefhebbers ,
Mannen van de lange afstand ,
Ik nodig bij deze iedereen van ICT uit die goesting en adem genoeg heeft op LA Chouffe Classic van zaterdag 01 juni .
Omdat het ver weg is ( 2u45 rijden is tot Houffalize ) : stip vertrek op de Veemarkt om 4u30 zaterdag . De start La Chouffe ter plaatse is om 7u30 in Houffalize.
Bevestiging mailen naar stef.vandenbroeck@eurofinco.be VÓÓR DONDERDAG 30 mei ’13 ( zodat we ons fatsoenlijk kunnen organiseren ! )
Vive le vélo !
Stef

zondag 26 mei 2013

Mons-Chimay-Mons en de Wet van Joël

Op deze prille zondagochtend dat ik dit neerschrijf ,  heb ik al twee nieuwe woorden leren kennen. Te beginnen met Gluteus Maximus , dat latijn is voor ‘grote bilspier’ . Zeg maar ‘gat’ in het Nederlands. Wat mij in staat stelt om een diepe innerlijke emotie, die kan opwellen na een baaldag ,  op een beleefdere manier  uit te drukken  : ’t was van mijn Gluteus Maximus.

Het andere nieuwe woord die ik aan mijn en jullie vocabularium wil toevoegen is ‘ Audax’ , een bevreemdend woord dat je al eens terugvindt in vaandels van fietsclubs zoals de onze.  Wikipedia vertelt me dat dit een onderdeel is van de wielersport waarbij de deelnemers een lange afstand per fiets afleggen in een vooraf bepaalde tijd, maar waarbij het niet de bedoeling is om de eerste te zijn ,dan wel de voldoening te halen uit  het volbrengen van de proef. Zeg maar type cyclotochten zoals wij die graag lusten. Het vindt zijn oorsprong in Italië waar op  12 juni 1897 twaalf fietsers een afstand van 230 kilometer afleggen tussen Rome en Napels in één dag. Wel te verstaan gezamenlijk, want dat schrijven de Audax-regels voor , een reglement dat trouwens van de hand was van ene Henri Desgrange. En zo weten we nu eindelijk  welk onderdeel van de fietssport  het Isi Cycling Team beoefent , de ‘Audax’ met name, en niet het ‘ Wielrennen ‘ want dat laten we over aan de  meer getalenteerden.

Deze inleiding om te zeggen dat deze twee nieuwe woorden  perfect de Mons Chimay Mons kunnen samenvatten van die eerste mei : een Audax – proef van mijn Gluteus Maximus. Het komt simpelweg door een belangrijke fietswet die ik wel ken maar telkens weer over het hoofd zie en vergeet wanneer het er toe doet: de Wet van Joël. Het zit namelijk zo. Telkens je denkt dat de conditie  goed zit omdat je in je eentje  veel kilometers hebt afgemaald , doet zich een bewustzijnsvernauwing voor. Je dankt namelijk dat je die forme ook effectief te pakken hebt. Helaas , pindakaas. Als ik  de proef op de som neem en samen met negen , stuk voor stuk  betere rouleurs  135 kilometers op pad ga op een geaccidenteerd parcours, kan ik alleen maar vaststellen dat er nog veel werk aan de winkel is om mijn  Mon Ventoux-avontuur anno 2013  tot een goed einde te kunnen brengen. De wet van Joël – alliene rette aast vrie goed - laat zich niet ringeloren. En zoals we dit voorjaar al meermaals hebben vastgesteld : één zwaluw maakt de lente niet.

Het begon nochtans goed. Michélé heeft dit jaar  flyers-benen en de tred die hij aangeeft  is net stevig genoeg om te denken dat de negen  er mij niet zouden afrijden. Totdat  na 40 kilometer de eerste hindernissen zich aandienen en de hellinkjes mij langzaam aan wurgen en  aan de elastiek doen hangen. Het is wachten op een  definitieve knock-out. Maar mijn Audax-genoten zijn me genadig en wachten me telkens  geduldig op.

Tot wanneer een andere bewustzijnsvernauwing de groep plotseling in zijn greep neemt.  Een rivaliserende bende  heeft de euvele moed om ons, het Isi Cycling Team , met panache te willen voorbijsteken. Het is zoals bonobo’s  en hun verzorgsters  die gezamenlijk beginnen menstrueren als ze maar lang genoeg samenzijn. Het is wel geen oestrogeen , maar testosteron die de boel doet  ontploffen . Wij zullen die mannen eens een poepje ( = verkleinwoord van Gluteus Maximus)  laten ruiken ! De pees wordt er zodanig  opgelegd dat die van mij knakt. Het zal behelpen worden  tot de finish. Die halen we in een stralend zonnetje.  Gezeten op een bankje met een  blauwe Chimay  in de aanslag zien we Den Duj arriveren. Hij heeft  op zijn dooie eentje de klus van 165 kilometers geklaard. Wedden dat die denkt dat de Wet van Joël niet op hem van toepassing is ?
Stef.

zondag 12 mei 2013

DAVITAMON CLASSIC : Over rustige en roestige vastheid.

Het zit ‘m altijd  in kleine dingen. Neem nu dat kleine meisje in een Nazarethse sporthal  bij de start  van de Davitamon-classic. Hoe kan je je dag beter beginnen dan met de  glimlach van een kind , dat jou enthousiast  aankijkt  en je zo zonder woorden een behouden fietstocht toewenst. Het overkwam me op deze  frisse aprilse zaterdagochtend. Je wordt zo weer terug geworpen naar je eigen jonge jongensjaren toen je simpelweg deed wat ze je opdroegen. Zoals  zelfgemaakte bloempjes  huis aan huis  verkopen voor vzw Licht en Liefde , je handen wassen na een schooldag of zonder fout  de akte van berouw uit je catechismus opdreunen. Je kon er toen tenminste nog een plaatsje in  de  hemel mee verdienen.  Welke wortel zou men aan zo’n éénentwintigste – eeuws   kind voorhouden om een wielertoerist een gesponsord vitamientje aan te reiken  om zeven  uur ‘s morgens?

De Davitamon dus. Beste Isi’s : dit  is echt  één van de beste organisaties van het type wielerevenementen voor de  amateur die minder de prestatie dan wel de pint achteraf ambieert . De Davitamon is een realisatie van  geldschieter Marc Coucke , de man die zijn zakenimperium startte met de verkoop van, godbetert,  zelfgemaakte shampoos, allicht met  even veel kleurtjes  als de kostuums die hij pleegt te dragen. Niet dat ik dit Kuifje van  de Vlaamse ondernemers aan mijn borst druk , maar ik kan hem wel lijden , ook al koketteert hij iets te uitbundig met Kamagurka  en komt hij  nog liever en veelvuldiger  in beeld dan zijn eigen coureurs.  Maar dat jongensachtige waarmee hij puntige vragen van journalisten pareert , durft mij doen  geloven dat  ook hij dit leven als een goeie grap beschouwt. En hij is iemand die jan en alleman op een geheel eigen wijze kan enthousiasmeren . Dit wielerfeest maakt ook dit  talent duidelijk.

Meer dan  350 medewerkers van het soort waarmee  stevige   democratieën worden gebouwd , bedienen je op je wenken  gedurende  145 vlakke en hellende kilometers. Veiligheid – op elke hoek of kruispunt  staat er wel een seingever  - , efficiëntie – geen ellenlange wachtrijen ondanks de 8350 deelnemers en je kon er vlot je fiets achterlaten zonder zorgen  - ,  en  goede marketing - ik denk maar aan De Zingende Heideroosjes , die ons verkleed als Beierse Maagden met Vlechtjes op de Hameau des Papins naar boven schreeuwden - . Het zijn  kwaliteiten  die ongetwijfeld ook op Coucke’s werkvloer welig  tieren  en  zo  zijn bedrijf  succesvol hebben gemaakt.

Mijn hoofd neuriet onderweg “ Locomotive breath “ van Jethro Tull  ( voor de iets jongere Isi’s  zie http://www.youtube.com/watch?v=gWubhw8SoBE )  .  Er zal vandaag veel adem nodig zijn.  Mijn compagnon de route F. spoort  als een stoomtrein door het Vlaamse landschap. No way to slow down. Maar F. is een uitstekende gangmaker, niemand die dit fietsonderdeel zo goed beheerst. Rustige vastheid zou ik het durven noemen.  Hij is dan ook niet  onmiddellijk te vangen voor het betere gesprek. Dat voeren we straks wel  op de terugrit in de auto. Ik nestel me behaaglijk in zijn wiel voor zolang ik kan. Stilaan wordt rustige roestige vastheid en slaat de eerste vermoeidheid toe. F. wil na de eerste gezamenlijk opgefietste bergjes de benen strekken en dan moeten mijn minder getalenteerde en oudere knoken het afleggen. Ik laat hem rustig betijen wetende dat hij altijd op zijn vrienden wacht .  Blijkbaar heeft ook zijn hart  iets te vaak de kaap van het  omslagpunt gerond  want na de Côte de Russignies staat hij uitgewoond langs de kant. Teveel  kilo’s , te weinig kilometers  : er zijn geen geheimen. Wij besluiten om ons te laten uitbollen. Het was een mooie  rit zonder veel geschiedenis en de kilometers, die  pakken ze ons niet meer af. ’s Avonds tel ik mijn zegeningen en lach.  
Stef 

zondag 28 april 2013

Mons Chimay Mons


Woensdag 1 mei doen we de Cyclo Mons-Chimay-Mons.
Deelnemers ; Isi, Eric, Stef, Michéle, Kris, Bart W (?), Ferdy, Frank.
Vertrek om 06u00 op de Veemarkt.
In principe doen we de 135 km.
 

woensdag 17 april 2013

Peter Van Peteghem – Classic voor ex-coach potatoes


Wij kregen de winter maar niet van ons afgeschud. “ Van de joere heet aa  vrie vel gesnoïd op de Kruisies “ , zou Wimpie zeggen. Maar eindelijk is F. De Boosere daar met het weerbericht waar iedereen zat op te wachten : het weekend van de dertiende april wordt er één met een lentestrik om. Weliswaar niet met temperaturen waarbij koele rosé met hectoliters wordt aangerukt op de Ronsese terrassen  om de hitte te bekoelen , maar wel één waarbij de dobbele Westmalle al ferm zijn aroma’s kan afgeven  en vooral de  wielerbenen met jus doet vollopen. Goesting !  Het kriebelt in de kuiten en dat moet zijn uitweg vinden. Laat de Van Peteghem – Classic maar komen.
Peter Van Peteghem is nooit mijn type coureur geweest.  Altijd teveel achterom kijken na een  zoveelste demarrage van hem , teveel euh’s in zijn interviews , en vooral teveel zwijgen als er moet gesproken worden. PVP is de Manuel van het wielerpeloton van de jaren negentig :   “ Gaai no notting “( voor de goede verstaander : zie  http://www.youtube.com/watch?v=s6EaoPMANQM ). Niet verwonderlijk dat Peter , in navolging van  onze man van Fawlty Towers , een soortement B&B is begonnen. En inmiddels al weer gesloten , als ik de gazet  mag geloven.  Dit alles om  te zeggen dat  ik de Zwarte van Brakel  niet echt in mijn wielerhart draag.

Geef mij maar spetterende Sep, de man die géén sterretje waardig werd geacht door het peloton zogenaamde  wielerspecialisten. Schaamte is hun deel sinds Van Marcke die zondag de stenen uit de Robaaise wegen reed en de evenknie was van de tank uit Zwitserland. Van tank gesproken : wij hebben er ook zo één bij ICT , maar onze tank rijmt tenminste met zijn voornaam. Het is toch al iets.
Maar ik zou het  hebben over één van die Vlaamse Klassiekers voor would-be coureurs. De laatste paar jaren gleed mijn wielerbestaan langszaam naar het nivo “ coach potatoe “. Als je op de duur  liever cruist  op de Sporza-site om een nieuwe wielergod in de  billen van het bloemenmeisje  te zien knijpen dan zelf te gaan  fietsen , dan wordt het tijd om zelf de SM – hamer boven te halen en je terug  te kastijden met ‘ de gruute plateau ‘ . Kwestie van dat lijf van 53 in vorm te houden voor de Maya’s van deze wereld. De wereld is alleen maar ijdelheid , weet je ( wijsheid n° 1 ) .

Neen , het moet anders met die  conditie van mij. Ik moest maar eens een Devolderke doen , eerst opnieuw coureur worden , maar dan de wielertoeristenversie. Mannen maken plannen , zo ik ook. Een programma wordt in elkaar getimmerd om de vetbandjes sneller te laten smelten dan de poolkappen. De dagelijkse trappist verdwijnt van het menu . De weerberichten laat ik links liggen want geen winterbui die me van mijn werkschema mag afhouden.  Ik prent me in dat ik niet wijsheid n° 2  zal laten uitkomen : de weg naar de hel is geplaveid met  goeie voornemens. Helaas wordt dat pad al eens doorkruist door een blauwe Rochefort, maar het lichaam loopt geen onnoemelijke schade op en ik voel dat ik progressie maak. Dertien april nadert. Ik zie het helemaal zitten.
Eerst Isi bellen om te zien of hij mij door deze kalvarie kan leiden , nadat hij dit  kunstje al een paar weken eerder  had geklaard op de toerversie van de Ronde van Vlaanderen voor een ander hangbuikzwijntje van het IC – team. Maar helaas : ziektebacillen hebben onze  beer geveld. Dan maar alleen op pad.

Toch rijd ik niet alleen. Vandaag had er iemand eenendertig moeten worden. Ik vertrek niet zonder Jeroen. Hij wordt mijn derde been. Vandaag mag  de PVP- classic voor één keer de  JDB – memorial heten.
Ik besluit om als zwartrijder  het businessplan van de jongens van Golazo  te doorkruisen. En voor iemand roept dat gierigheid de wijsheid bedriegt ( wijsheid n° 3 ) , wil ik kwijt dat het praktische feit dat het parcours langs mijn deur passeert de doorslag geeft om niet in Aalst te vertrekken.  Mijn startplaats wordt  de Quatre Vents.

Ik doe al mijn leven lang een poging om de tijd uit het oog te verliezen. De laatste keer dat ik een horloge droeg was de dag van  mijn plechtige communie. Ik ga ervan uit  dat de fietskilometers zo  stressloser zullen  passeren , de  gedachten vrijelijker zullen stromen  en  de inspiratie samen met de transpiratie de weg naar deze blog zullen vinden.
Intussen slingeren die gedachten meanderend door het sprankelende landschap van Vlaamse Ardennen , Zwalm- en Denderstreek. Ik kom in een roes. Geen Rochefort die dit kan evenaren. Wat een prachtige tocht is dit, zeg ! Ik moet van verrukking zo dikwijls achterom kijken dat het me duidelijk wordt waarom ze deze toertocht naar  Van Peteghem  hebben genoemd . Ook de schoonheid van de namen van de hellingen begeestert  : Armekleie , Congoberg , Elverenberg , Frunte. Alleen al daarom zou je er tegenaan  willen knallen.

Moeder , waarom fietsen we ?  ik vraag het me altijd af. De  beste reden dat ik kan bedenken is  -  haal nu even heel diep adem  -  dat het ons brengt in  een parallel universum  van waaruit je kan ontdekken hoe relatief onze gewoonlijke wereld is . Hoe nuttig en zinvol is het wat we dagelijks doen ? Het enige wat telt op dat vélootje  is het ronddraaien van de trappers en je afvragen wanneer de volgende heuvel eraan komt. Je hoofd wordt leeg. De  natuurelementen ranselen en schudden je dooreen naarmate de kilometers vorderen. Er zijn geen vragen meer , er zijn geen antwoorden meer. Je komt in een droom die je paradoxaal  genoeg nuchter tegen de werkelijkheid doet aankijken. Als ik de laatste hindernis ( Berg ten Houte ) na 165km knecht ,  trilt mijn ziel van vreugde en geluk. Misschien  is dit wel de belangrijkste drijfveer om vandaag de benen aan flarden te hebben willen rijden , enkel om dit schoon moment te beleven. Ik pink een traan weg en wijs ingetogen naar de hemel.
Stef

vrijdag 12 april 2013

club kledij

Beste wielervrienden

Er wordt vriendelijk gevraagd om op donderdag en zondag maximaal de club kledij te dragen.