Peter Van Peteghem – Classic voor ex-coach potatoes

Wij kregen de winter maar niet van ons afgeschud. “ Van de joere heet aa  vrie vel gesnoïd op de Kruisies “ , zou Wimpie zeggen. Maar eindelijk is F. De Boosere daar met het weerbericht waar iedereen zat op te wachten : het weekend van de dertiende april wordt er één met een lentestrik om. Weliswaar niet met temperaturen waarbij koele rosé met hectoliters wordt aangerukt op de Ronsese terrassen  om de hitte te bekoelen , maar wel één waarbij de dobbele Westmalle al ferm zijn aroma’s kan afgeven  en vooral de  wielerbenen met jus doet vollopen. Goesting !  Het kriebelt in de kuiten en dat moet zijn uitweg vinden. Laat de Van Peteghem – Classic maar komen.
Peter Van Peteghem is nooit mijn type coureur geweest.  Altijd teveel achterom kijken na een  zoveelste demarrage van hem , teveel euh’s in zijn interviews , en vooral teveel zwijgen als er moet gesproken worden. PVP is de Manuel van het wielerpeloton van de jaren negentig :   “ Gaai no notting “( voor de goede verstaander : zie  http://www.youtube.com/watch?v=s6EaoPMANQM ). Niet verwonderlijk dat Peter , in navolging van  onze man van Fawlty Towers , een soortement B&B is begonnen. En inmiddels al weer gesloten , als ik de gazet  mag geloven.  Dit alles om  te zeggen dat  ik de Zwarte van Brakel  niet echt in mijn wielerhart draag.

Geef mij maar spetterende Sep, de man die géén sterretje waardig werd geacht door het peloton zogenaamde  wielerspecialisten. Schaamte is hun deel sinds Van Marcke die zondag de stenen uit de Robaaise wegen reed en de evenknie was van de tank uit Zwitserland. Van tank gesproken : wij hebben er ook zo één bij ICT , maar onze tank rijmt tenminste met zijn voornaam. Het is toch al iets.

Maar ik zou het  hebben over één van die Vlaamse Klassiekers voor would-be coureurs. De laatste paar jaren gleed mijn wielerbestaan langszaam naar het nivo “ coach potatoe “. Als je op de duur  liever cruist  op de Sporza-site om een nieuwe wielergod in de  billen van het bloemenmeisje  te zien knijpen dan zelf te gaan  fietsen , dan wordt het tijd om zelf de SM – hamer boven te halen en je terug  te kastijden met ‘ de gruute plateau ‘ . Kwestie van dat lijf van 53 in vorm te houden voor de Maya’s van deze wereld. De wereld is alleen maar ijdelheid , weet je ( wijsheid n° 1 ) .

Neen , het moet anders met die  conditie van mij. Ik moest maar eens een Devolderke doen , eerst opnieuw coureur worden , maar dan de wielertoeristenversie. Mannen maken plannen , zo ik ook. Een programma wordt in elkaar getimmerd om de vetbandjes sneller te laten smelten dan de poolkappen. De dagelijkse trappist verdwijnt van het menu . De weerberichten laat ik links liggen want geen winterbui die me van mijn werkschema mag afhouden.  Ik prent me in dat ik niet wijsheid n° 2  zal laten uitkomen : de weg naar de hel is geplaveid met  goeie voornemens. Helaas wordt dat pad al eens doorkruist door een blauwe Rochefort, maar het lichaam loopt geen onnoemelijke schade op en ik voel dat ik progressie maak. Dertien april nadert. Ik zie het helemaal zitten.

Eerst Isi bellen om te zien of hij mij door deze kalvarie kan leiden , nadat hij dit  kunstje al een paar weken eerder  had geklaard op de toerversie van de Ronde van Vlaanderen voor een ander hangbuikzwijntje van het IC – team. Maar helaas : ziektebacillen hebben onze  beer geveld. Dan maar alleen op pad.

Toch rijd ik niet alleen. Vandaag had er iemand eenendertig moeten worden. Ik vertrek niet zonder Jeroen. Hij wordt mijn derde been. Vandaag mag  de PVP- classic voor één keer de  JDB – memorial heten.

Ik besluit om als zwartrijder  het businessplan van de jongens van Golazo  te doorkruisen. En voor iemand roept dat gierigheid de wijsheid bedriegt ( wijsheid n° 3 ) , wil ik kwijt dat het praktische feit dat het parcours langs mijn deur passeert de doorslag geeft om niet in Aalst te vertrekken.  Mijn startplaats wordt  de Quatre Vents.

Ik doe al mijn leven lang een poging om de tijd uit het oog te verliezen. De laatste keer dat ik een horloge droeg was de dag van  mijn plechtige communie. Ik ga ervan uit  dat de fietskilometers zo  stressloser zullen  passeren , de  gedachten vrijelijker zullen stromen  en  de inspiratie samen met de transpiratie de weg naar deze blog zullen vinden.

Intussen slingeren die gedachten meanderend door het sprankelende landschap van Vlaamse Ardennen , Zwalm- en Denderstreek. Ik kom in een roes. Geen Rochefort die dit kan evenaren. Wat een prachtige tocht is dit, zeg ! Ik moet van verrukking zo dikwijls achterom kijken dat het me duidelijk wordt waarom ze deze toertocht naar  Van Peteghem  hebben genoemd . Ook de schoonheid van de namen van de hellingen begeestert  : Armekleie , Congoberg , Elverenberg , Frunte. Alleen al daarom zou je er tegenaan  willen knallen.

Moeder , waarom fietsen we ?  ik vraag het me altijd af. De  beste reden dat ik kan bedenken is  -  haal nu even heel diep adem  -  dat het ons brengt in  een parallel universum  van waaruit je kan ontdekken hoe relatief onze gewoonlijke wereld is . Hoe nuttig en zinvol is het wat we dagelijks doen ? Het enige wat telt op dat vélootje  is het ronddraaien van de trappers en je afvragen wanneer de volgende heuvel eraan komt. Je hoofd wordt leeg. De  natuurelementen ranselen en schudden je dooreen naarmate de kilometers vorderen. Er zijn geen vragen meer , er zijn geen antwoorden meer. Je komt in een droom die je paradoxaal  genoeg nuchter tegen de werkelijkheid doet aankijken. Als ik de laatste hindernis ( Berg ten Houte ) na 165km knecht ,  trilt mijn ziel van vreugde en geluk. Misschien  is dit wel de belangrijkste drijfveer om vandaag de benen aan flarden te hebben willen rijden , enkel om dit schoon moment te beleven. Ik pink een traan weg en wijs ingetogen naar de hemel.

Stef