La Chouffe Classic

Dag Wielerliefhebbers ,

Mannen van de lange afstand ,

Ik nodig bij deze iedereen van ICT uit die goesting en adem genoeg heeft op LA Chouffe Classic van zaterdag 01 juni .

http://sport.be.msn.com/cyclingtour/lachouffeclassic/2013/nl/

Omdat het ver weg is ( 2u45 rijden is tot Houffalize ) : stip vertrek op de Veemarkt om 4u30 zaterdag . De start La Chouffe ter plaatse is om 7u30 in Houffalize.

Bevestiging mailen naar stef.vandenbroeck@eurofinco.be VÓÓR DONDERDAG 30 mei ’13 ( zodat we ons fatsoenlijk kunnen organiseren ! )

Vive le vélo !

Stef

Mons-Chimay-Mons en de Wet van Joël

Op deze prille zondagochtend dat ik dit neerschrijf ,  heb ik al twee nieuwe woorden leren kennen. Te beginnen met Gluteus Maximus , dat latijn is voor ‘grote bilspier’ . Zeg maar ‘gat’ in het Nederlands. Wat mij in staat stelt om een diepe innerlijke emotie, die kan opwellen na een baaldag ,  op een beleefdere manier  uit te drukken  : ’t was van mijn Gluteus Maximus.

Het andere nieuwe woord die ik aan mijn en jullie vocabularium wil toevoegen is ‘ Audax’ , een bevreemdend woord dat je al eens terugvindt in vaandels van fietsclubs zoals de onze.  Wikipedia vertelt me dat dit een onderdeel is van de wielersport waarbij de deelnemers een lange afstand per fiets afleggen in een vooraf bepaalde tijd, maar waarbij het niet de bedoeling is om de eerste te zijn ,dan wel de voldoening te halen uit  het volbrengen van de proef. Zeg maar type cyclotochten zoals wij die graag lusten. Het vindt zijn oorsprong in Italië waar op  12 juni 1897 twaalf fietsers een afstand van 230 kilometer afleggen tussen Rome en Napels in één dag. Wel te verstaan gezamenlijk, want dat schrijven de Audax-regels voor , een reglement dat trouwens van de hand was van ene Henri Desgrange. En zo weten we nu eindelijk  welk onderdeel van de fietssport  het Isi Cycling Team beoefent , de ‘Audax’ met name, en niet het ‘ Wielrennen ‘ want dat laten we over aan de  meer getalenteerden.

Deze inleiding om te zeggen dat deze twee nieuwe woorden  perfect de Mons Chimay Mons kunnen samenvatten van die eerste mei : een Audax – proef van mijn Gluteus Maximus. Het komt simpelweg door een belangrijke fietswet die ik wel ken maar telkens weer over het hoofd zie en vergeet wanneer het er toe doet: de Wet van Joël. Het zit namelijk zo. Telkens je denkt dat de conditie  goed zit omdat je in je eentje  veel kilometers hebt afgemaald , doet zich een bewustzijnsvernauwing voor. Je dankt namelijk dat je die forme ook effectief te pakken hebt. Helaas , pindakaas. Als ik  de proef op de som neem en samen met negen , stuk voor stuk  betere rouleurs  135 kilometers op pad ga op een geaccidenteerd parcours, kan ik alleen maar vaststellen dat er nog veel werk aan de winkel is om mijn  Mon Ventoux-avontuur anno 2013  tot een goed einde te kunnen brengen. De wet van Joël – alliene rette aast vrie goed - laat zich niet ringeloren. En zoals we dit voorjaar al meermaals hebben vastgesteld : één zwaluw maakt de lente niet.

Het begon nochtans goed. Michélé heeft dit jaar  flyers-benen en de tred die hij aangeeft  is net stevig genoeg om te denken dat de negen  er mij niet zouden afrijden. Totdat  na 40 kilometer de eerste hindernissen zich aandienen en de hellinkjes mij langzaam aan wurgen en  aan de elastiek doen hangen. Het is wachten op een  definitieve knock-out. Maar mijn Audax-genoten zijn me genadig en wachten me telkens  geduldig op.

Tot wanneer een andere bewustzijnsvernauwing de groep plotseling in zijn greep neemt.  Een rivaliserende bende  heeft de euvele moed om ons, het Isi Cycling Team , met panache te willen voorbijsteken. Het is zoals bonobo’s  en hun verzorgsters  die gezamenlijk beginnen menstrueren als ze maar lang genoeg samenzijn. Het is wel geen oestrogeen , maar testosteron die de boel doet  ontploffen . Wij zullen die mannen eens een poepje ( = verkleinwoord van Gluteus Maximus)  laten ruiken ! De pees wordt er zodanig  opgelegd dat die van mij knakt. Het zal behelpen worden  tot de finish. Die halen we in een stralend zonnetje.  Gezeten op een bankje met een  blauwe Chimay  in de aanslag zien we Den Duj arriveren. Hij heeft  op zijn dooie eentje de klus van 165 kilometers geklaard. Wedden dat die denkt dat de Wet van Joël niet op hem van toepassing is ?

Stef.

DAVITAMON CLASSIC : Over rustige en roestige vastheid.

Het zit ‘m altijd  in kleine dingen. Neem nu dat kleine meisje in een Nazarethse sporthal  bij de start  van de Davitamon-classic. Hoe kan je je dag beter beginnen dan met de  glimlach van een kind , dat jou enthousiast  aankijkt  en je zo zonder woorden een behouden fietstocht toewenst. Het overkwam me op deze  frisse aprilse zaterdagochtend. Je wordt zo weer terug geworpen naar je eigen jonge jongensjaren toen je simpelweg deed wat ze je opdroegen. Zoals  zelfgemaakte bloempjes  huis aan huis  verkopen voor vzw Licht en Liefde , je handen wassen na een schooldag of zonder fout  de akte van berouw uit je catechismus opdreunen. Je kon er toen tenminste nog een plaatsje in  de  hemel mee verdienen.  Welke wortel zou men aan zo’n éénentwintigste – eeuws   kind voorhouden om een wielertoerist een gesponsord vitamientje aan te reiken  om zeven  uur ‘s morgens?

De Davitamon dus. Beste Isi’s : dit  is echt  één van de beste organisaties van het type wielerevenementen voor de  amateur die minder de prestatie dan wel de pint achteraf ambieert . De Davitamon is een realisatie van  geldschieter Marc Coucke , de man die zijn zakenimperium startte met de verkoop van, godbetert,  zelfgemaakte shampoos, allicht met  even veel kleurtjes  als de kostuums die hij pleegt te dragen. Niet dat ik dit Kuifje van  de Vlaamse ondernemers aan mijn borst druk , maar ik kan hem wel lijden , ook al koketteert hij iets te uitbundig met Kamagurka  en komt hij  nog liever en veelvuldiger  in beeld dan zijn eigen coureurs.  Maar dat jongensachtige waarmee hij puntige vragen van journalisten pareert , durft mij doen  geloven dat  ook hij dit leven als een goeie grap beschouwt. En hij is iemand die jan en alleman op een geheel eigen wijze kan enthousiasmeren . Dit wielerfeest maakt ook dit  talent duidelijk.

Meer dan  350 medewerkers van het soort waarmee  stevige   democratieën worden gebouwd , bedienen je op je wenken  gedurende  145 vlakke en hellende kilometers. Veiligheid – op elke hoek of kruispunt  staat er wel een seingever  - , efficiëntie – geen ellenlange wachtrijen ondanks de 8350 deelnemers en je kon er vlot je fiets achterlaten zonder zorgen  - ,  en  goede marketing - ik denk maar aan De Zingende Heideroosjes , die ons verkleed als Beierse Maagden met Vlechtjes op de Hameau des Papins naar boven schreeuwden - . Het zijn  kwaliteiten  die ongetwijfeld ook op Coucke’s werkvloer welig  tieren  en  zo  zijn bedrijf  succesvol hebben gemaakt.

Mijn hoofd neuriet onderweg “ Locomotive breath “ van Jethro Tull  ( voor de iets jongere Isi’s  zie http://www.youtube.com/watch?v=gWubhw8SoBE )  .  Er zal vandaag veel adem nodig zijn.  Mijn compagnon de route F. spoort  als een stoomtrein door het Vlaamse landschap. No way to slow down. Maar F. is een uitstekende gangmaker, niemand die dit fietsonderdeel zo goed beheerst. Rustige vastheid zou ik het durven noemen.  Hij is dan ook niet  onmiddellijk te vangen voor het betere gesprek. Dat voeren we straks wel  op de terugrit in de auto. Ik nestel me behaaglijk in zijn wiel voor zolang ik kan. Stilaan wordt rustige roestige vastheid en slaat de eerste vermoeidheid toe. F. wil na de eerste gezamenlijk opgefietste bergjes de benen strekken en dan moeten mijn minder getalenteerde en oudere knoken het afleggen. Ik laat hem rustig betijen wetende dat hij altijd op zijn vrienden wacht .  Blijkbaar heeft ook zijn hart  iets te vaak de kaap van het  omslagpunt gerond  want na de Côte de Russignies staat hij uitgewoond langs de kant. Teveel  kilo’s , te weinig kilometers  : er zijn geen geheimen. Wij besluiten om ons te laten uitbollen. Het was een mooie  rit zonder veel geschiedenis en de kilometers, die  pakken ze ons niet meer af. ’s Avonds tel ik mijn zegeningen en lach.  

Stef