De Davitamon dus. Beste Isi’s : dit is echt één van de beste organisaties van het type
wielerevenementen voor de amateur die
minder de prestatie dan wel de pint achteraf ambieert . De Davitamon is een
realisatie van geldschieter Marc Coucke
, de man die zijn zakenimperium startte met de verkoop van, godbetert, zelfgemaakte shampoos, allicht met even veel kleurtjes als de kostuums die hij pleegt te dragen. Niet
dat ik dit Kuifje van de Vlaamse
ondernemers aan mijn borst druk , maar ik kan hem wel lijden , ook al
koketteert hij iets te uitbundig met Kamagurka
en komt hij nog liever en
veelvuldiger in beeld dan zijn eigen
coureurs. Maar dat jongensachtige
waarmee hij puntige vragen van journalisten pareert , durft mij doen geloven dat
ook hij dit leven als een goeie grap beschouwt. En hij is iemand die jan
en alleman op een geheel eigen wijze kan enthousiasmeren . Dit wielerfeest maakt
ook dit talent duidelijk.
Meer dan 350
medewerkers van het soort waarmee stevige
democratieën worden gebouwd , bedienen
je op je wenken gedurende 145 vlakke en hellende kilometers. Veiligheid – op elke hoek of
kruispunt staat er wel een seingever - , efficiëntie
– geen ellenlange wachtrijen ondanks de 8350 deelnemers en je kon er vlot je
fiets achterlaten zonder zorgen - , en goede marketing - ik denk maar aan De
Zingende Heideroosjes , die ons verkleed als Beierse Maagden met Vlechtjes op
de Hameau des Papins naar boven schreeuwden - . Het zijn kwaliteiten die ongetwijfeld ook op Coucke’s werkvloer welig tieren en zo zijn
bedrijf succesvol hebben gemaakt.
Mijn hoofd neuriet onderweg “ Locomotive breath “ van Jethro
Tull ( voor de iets jongere Isi’s zie
http://www.youtube.com/watch?v=gWubhw8SoBE
) . Er zal vandaag veel adem nodig zijn. Mijn compagnon de route F. spoort als een stoomtrein door het Vlaamse
landschap. No way to slow down. Maar F. is een uitstekende gangmaker, niemand
die dit fietsonderdeel zo goed beheerst. Rustige vastheid zou ik het durven
noemen. Hij is dan ook niet onmiddellijk te vangen voor het betere
gesprek. Dat voeren we straks wel op de
terugrit in de auto. Ik nestel me behaaglijk in zijn wiel voor zolang ik kan.
Stilaan wordt rustige roestige vastheid
en slaat de eerste vermoeidheid toe. F. wil na de eerste gezamenlijk
opgefietste bergjes de benen strekken en dan moeten mijn minder getalenteerde
en oudere knoken het afleggen. Ik laat hem rustig betijen wetende dat hij altijd
op zijn vrienden wacht . Blijkbaar heeft
ook zijn hart iets te vaak de kaap van het
omslagpunt gerond want na de Côte de Russignies staat hij
uitgewoond langs de kant. Teveel kilo’s
, te weinig kilometers : er zijn geen
geheimen. Wij besluiten om ons te laten uitbollen. Het was een mooie rit zonder veel geschiedenis en de kilometers,
die pakken ze ons niet meer af. ’s
Avonds tel ik mijn zegeningen en lach.
Stef
Geen opmerkingen:
Een reactie posten