zondag 12 mei 2013

DAVITAMON CLASSIC : Over rustige en roestige vastheid.

Het zit ‘m altijd  in kleine dingen. Neem nu dat kleine meisje in een Nazarethse sporthal  bij de start  van de Davitamon-classic. Hoe kan je je dag beter beginnen dan met de  glimlach van een kind , dat jou enthousiast  aankijkt  en je zo zonder woorden een behouden fietstocht toewenst. Het overkwam me op deze  frisse aprilse zaterdagochtend. Je wordt zo weer terug geworpen naar je eigen jonge jongensjaren toen je simpelweg deed wat ze je opdroegen. Zoals  zelfgemaakte bloempjes  huis aan huis  verkopen voor vzw Licht en Liefde , je handen wassen na een schooldag of zonder fout  de akte van berouw uit je catechismus opdreunen. Je kon er toen tenminste nog een plaatsje in  de  hemel mee verdienen.  Welke wortel zou men aan zo’n éénentwintigste – eeuws   kind voorhouden om een wielertoerist een gesponsord vitamientje aan te reiken  om zeven  uur ‘s morgens?

De Davitamon dus. Beste Isi’s : dit  is echt  één van de beste organisaties van het type wielerevenementen voor de  amateur die minder de prestatie dan wel de pint achteraf ambieert . De Davitamon is een realisatie van  geldschieter Marc Coucke , de man die zijn zakenimperium startte met de verkoop van, godbetert,  zelfgemaakte shampoos, allicht met  even veel kleurtjes  als de kostuums die hij pleegt te dragen. Niet dat ik dit Kuifje van  de Vlaamse ondernemers aan mijn borst druk , maar ik kan hem wel lijden , ook al koketteert hij iets te uitbundig met Kamagurka  en komt hij  nog liever en veelvuldiger  in beeld dan zijn eigen coureurs.  Maar dat jongensachtige waarmee hij puntige vragen van journalisten pareert , durft mij doen  geloven dat  ook hij dit leven als een goeie grap beschouwt. En hij is iemand die jan en alleman op een geheel eigen wijze kan enthousiasmeren . Dit wielerfeest maakt ook dit  talent duidelijk.

Meer dan  350 medewerkers van het soort waarmee  stevige   democratieën worden gebouwd , bedienen je op je wenken  gedurende  145 vlakke en hellende kilometers. Veiligheid – op elke hoek of kruispunt  staat er wel een seingever  - , efficiëntie – geen ellenlange wachtrijen ondanks de 8350 deelnemers en je kon er vlot je fiets achterlaten zonder zorgen  - ,  en  goede marketing - ik denk maar aan De Zingende Heideroosjes , die ons verkleed als Beierse Maagden met Vlechtjes op de Hameau des Papins naar boven schreeuwden - . Het zijn  kwaliteiten  die ongetwijfeld ook op Coucke’s werkvloer welig  tieren  en  zo  zijn bedrijf  succesvol hebben gemaakt.

Mijn hoofd neuriet onderweg “ Locomotive breath “ van Jethro Tull  ( voor de iets jongere Isi’s  zie http://www.youtube.com/watch?v=gWubhw8SoBE )  .  Er zal vandaag veel adem nodig zijn.  Mijn compagnon de route F. spoort  als een stoomtrein door het Vlaamse landschap. No way to slow down. Maar F. is een uitstekende gangmaker, niemand die dit fietsonderdeel zo goed beheerst. Rustige vastheid zou ik het durven noemen.  Hij is dan ook niet  onmiddellijk te vangen voor het betere gesprek. Dat voeren we straks wel  op de terugrit in de auto. Ik nestel me behaaglijk in zijn wiel voor zolang ik kan. Stilaan wordt rustige roestige vastheid en slaat de eerste vermoeidheid toe. F. wil na de eerste gezamenlijk opgefietste bergjes de benen strekken en dan moeten mijn minder getalenteerde en oudere knoken het afleggen. Ik laat hem rustig betijen wetende dat hij altijd op zijn vrienden wacht .  Blijkbaar heeft ook zijn hart  iets te vaak de kaap van het  omslagpunt gerond  want na de Côte de Russignies staat hij uitgewoond langs de kant. Teveel  kilo’s , te weinig kilometers  : er zijn geen geheimen. Wij besluiten om ons te laten uitbollen. Het was een mooie  rit zonder veel geschiedenis en de kilometers, die  pakken ze ons niet meer af. ’s Avonds tel ik mijn zegeningen en lach.  
Stef 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten